ද්වන්ධ සටන මධ්‍යකාලීන යුරෝපයේ ආරම්භ වූ භාවිතයක් වූ අතර එය මූලික වශයෙන් වංශවත් පවුල් සහ ප්‍රදේශ භාරව සිටි වංශාධිපතියන් සමඟ සම්බන්ධ වූ ක්‍රමයක් විය. එය පුද්ගලයන්ට පෞද්ගලික සහ බොහෝ විට ප්‍රචණ්ඩකාරී ආකාරයෙන් ආරවුල් විසඳීමට හෝ ඔවුන්ගේ ගෞරවය ආරක්ෂා කිරීමට මාර්ගයක් විය. වංශාධිපති ද්වන්ධ සටන, විශේෂයෙන්, දැඩි චර්යා ධර්ම සහ නීති ඇතුළත් ඉතා විධිමත් හා චාරිත්‍රානුකූල අංගයක් ලෙස ක්‍රියාත්මක විය. එය සාමාන්‍යයෙන් වෙන් කර තිබුණේ ඉහළ පන්තිවල සාමාජිකයින් සඳහා වන අතර, ඔවුන් මේ සටන් ක්‍රමය තුළ යම් යම් හැසිරීම් සහ එකී හැසිරීම්හි ප්‍රමිතියක් පවත්වා ගැනීමට කටයුතු කරන ලදී. ප්‍රභූ ද්වන්ධ සටනේ වඩාත් සුලභ ක්‍රමය වූයේ එය “තම ආත්ම ගෞරවය රැකගැනීම පිණිස සටන සිදුකිරීම” වන අතර, සාමාන්‍යයෙන් වෙනත් ක්‍රම මගින් විසඳිය නොහැකි ආරවුලක පැටලී සිටි පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකු මීට සම්බන්ධ වේ. ද්වන්ධ සටන සාමාන්‍යයෙන් කඩු හෝ පිස්තෝල සමඟ සිදු වූ අතර එක් සහභාගිවන්නෙකු මිය යන තෙක් හෝ දිගටම කරගෙන යාමට නොහැකිව අඩපණ වන තෙක් දිගටම සිදු කරනු ලබයි. බොහෝ යුරෝපීය රටවල නීති විරෝධී වුව ද, ද්වන්ධ සටන මධ්‍යතන යුගය පුරා සහ නූතන යුගයේ මුල් භාගය දක්වා ප්‍රභූවරුන් අතර ජනප්‍රිය පුරුද්දක් විය. එය බොහෝ විට ඉහළ පංතිවල සාමාජිකයන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වූ දැඩි ගෞරවනීය හා චර්යා ධර්ම ආරක්ෂා කිරීමේ මාර්ගයක් ලෙස සැලකේ. කෙසේ වෙතත්, මධ්‍යම පන්තියේ බලපෑම ඇතිව යුරෝපයේ නූතන යුගය වර්ධනය වීමට පටන් ගත් විට, ද්වන්ධ සටන වැඩි වැඩියෙන් පරීක්ෂාවට හා විවේචනයට ලක් විය. බොහෝ දෙනෙක් එය දුටුවේ නූතන සමාජයේ ඉඩක් නැති ම්ලේච්ඡ හා යල් පැන ගිය පුරුද්දක් ලෙස ය. 19වන සියවස වන විට, 20වන සියවස දක්වා යුරෝපයේ සමහර ප්‍රදේශවල එය දිගටම ක්‍රියාත්මක වුව ද, ද්වන්ධ සටන බොහෝ දුරට ප්‍රසාදයට ලක් නොවීය.